İşte Kafir İşte Din!

Çırpınıyor din, bilinçli zihinler ve akılcı evrende. Her çırpınışla biraz daha derine sürüklenip dalgaların altında zoraki nefeslense de yılmıyor yine. Kolay değil elbet bir anda silkinivermek ata yadigârından, sorgulamadan. Kolay değil kopmak, yıllar yılı kan döküp onur meselesi saydığın; sırasında gülüp sırasında ağladığın süregelen hatırattan. Fakat görünüyor ufuk, ufukta karanlık bir anıdır din, üstelik öylesine mahsun öylesine gülünç ki şaşarsınız azizim!

Zamanla değişse de kılıçları, yok değildir savunucuları. Evvelinde çıkarken cenge öylece akıl dışı, öylece cengâverken bürünüyor şimdi aklın surlarına bunca da eksikken. Fakat fayda yok hükmeden masallara, fayda beklerse de insan yanılacak bir kez daha. Çünkü ölüm, kan, gözyaşı için sebeptir onlara.

Depreşiyor azizim, titriyor yer; bir görseydi şaşmazdı kimler? Aristo'dan dan tutun da dedem Bahri Bey derlerdi belki: “Ne günlermiş, hey gidi hey!” Ve arasında kalanlar tabi, cennet arzusundayken toprağa karışanlar. Yaşadılar iyi kötü, kendileri olmadan, kendilerini bulamadan savruldular sağa sola. Bizler, onlara bakarak şaşakaldık bir kez daha! İçlerinde kurban edilenler vardı Tanrı için mesela, en fakiri ve en güçsüzü sunulurdu Tanrı’ya.

Tanrı, ulu Tanrı

Tanrı, güzel Tanrı

Ne gerek vardı kurbana,

Ne gerek vardı sana!

İhtiyaçtın onlara, bilmenin; anlam verebilmenin ihtiyacı. İhtiyaçtın heybetiyle yükselip ihtişamıyla ürperten dağa hayran hayran bakana, güneşin büyüsüne kapılıp defaatle şükran sunana, taşan sudan tufan çıkarıp olağanüstülüğün büyüsüne kapılarak gece gök gürültüsünden korkan insana. Tanrı, duy o zaman:  “Yerin yok artık aramızda.” Biliyoruz artık göğü, Güneşi ve suyu da. Eğer gerçekten varsan da sen değilsin şeytanı yaratan, sen değilsin cennetle ödüllendirip cehennemle tehditte bulunan, sen değilsin peygamber gönderip kurallar koyan. Sen değilsin, seni bahane eden: “İNSAN.” 

Bilgili ve kültürlü kalmamız, gerçeği aramamız temennisiyle esenlikler dilerim

Demir