İnsanın değişebilmesi için gerekli tek bir şey vardır; o da kendi geçmişinden utanç duyması. Duyulan utanç kadar insanı kendi gözünde küçük düşüren bir şey daha yoktur. Ve bir insanın isteyeceği son şeydir, kendisinin küçük düşmesini izlemek.
Hemen her insan kendisini yeterli görme ve tatmin etme ihtiyacı duyar. Bu yüzden de kendisini utandıran şeylerden uzak durur. Eğer birey, kendi geçmişinden utanç duyuyorsa, o utancı tekrar yaşamamak için değişme ihtiyacı hisseder.
Ancak -özellikle- kendilerini fazlaca yeterli görenler, kendi geçmişlerinden utanç duymaz ve hatta gurur bile duyarlar; böylece değişmezler ve bu değişmemezliğin getirdiği istikrarlı yeterlilik duygusu onları kendi kişiliklerini daha da yüceltme yoluna sevkeder.
Oysa hayat değişimdir. Kendi kişilik ve düşünce yapılarını değiştirmeyenler gerçek bir hayattan uzak yaşarlar. Bu uzak yaşam sebebiyle de hayatın göreceli ve değişken değerlerinden bîhaber olurlar; kendi yeterli hayat formlarını gerek değişken ana hayat formundan, gerekse de diğer yeterli hayat formlarından üstün görürler.
Hayyam
Hayyam
Bu yazıyı sevdim. Blog hakkında bölümüne bir yazı linki verdim. O yazıyı okuyun ve kendi geçmişinizden ne kadar utanabildiğinizi ve değişime ne kadar cesaretli olduğunuzu kendinize ve bana gösterin.
YanıtlaSilUtanmak utanç verici.
YanıtlaSilUtanmaktan utanıyorum.
Utandıklarıma utanıyorum.
Utananların içinde olmaktan utanıyorum.
Utanmak diye bir şey bilmiyorum.
Utanmazım.
Hayal meyal hatırımda, Allah kaç diye soruluyordu, ve sorduruluyordu.
YanıtlaSil7 yaşında elime Kur’an ve ilmihal verildi.
Çok iyi bir Kur’an öğrencisi idim.
Namazımda orucumda dikkatli, özenli, efendiydim.
Gerek okulda gerek kuran kursunda en çabuk ezberleyen, en çabuk anlayan, en çabuk çözen, kısaca çok çok başarılı bir öğrenci idim.
Hedeflerim olmadı, hedefe yönlendirildim. Hedef nedir bilmezdim.
Üniversiteyi iyi derecede bitirdim.
12 yaşında meslek edinilmeye başlandım.
Çok çalışıp çok kazandığımda, az çalışıp az kazandığımda, hiç çalışmayıp hiç kazanmadığımda oldu.
Çok iyi yemek yapardım, çok iyi bulaşık yıkardım, çok iyi siler süpürürdüm.
Ufak tefek tacizlere uğradım, ufak tefek tacizlerde bulundum.
Masturbasyonlarım genelde satın alma ve tecavüz üzerine kuruluydu.
Kırmızı noktalar, porno cd ler, yabancı kanallarda geceyi beklemeler çok oldu.
Elime elde aldım, sabunda aldım, bulduğum deliğede girdim, kadın resmini ruloda yaptım.
Taşada boşaldım, toprağada boşaldım, halıyada boşaldım.
Bir günde 5 defa masturbasyon yaptığımı hatırlıyorum.
Geneleve çok az gittim.
Oradan buradan bulduklarımla birlikteliklerde sıktı.
Kısa aşklar (çıkmalar) yaşadım. Daha o zamanlar aşkın anlamsızlığına dalıp duruyordum. Bir türlü o aşk tanımına uyamıyordum, o anlatılan aşka giremiyordum.
26 yaşımda evlendim.
Bir nişanlılık, bir evlilik, bir kısa beraberlik geçirdim. İkinci evlilikten dönüş yaptım.
Çocuklarımla görüşmüyorum.
Ailemlede eski tanıdıklarlada görüşmüyorum.
Bana gelip beni tanıyıp selam verenin selamını almıyorum, tanısamda tanımıyor davranıyorum, tanımak için geçmişe ait hafızamı yoklamıyorum, yeni insan tanımıyorum.
Eskiden Dünyayı çok severdim, kadınları, sazları, sözleri, çayları, kahveleri, kahvehaneleri, sohbetleri, yeşili doğayı hep düşler arada yaşardım.
İçki için kalkar Tekirdağa giderdim. İskender için Bursaya giderdim. Bir işkembe için 6 saatlik yola çıkardım.
Bütün kadınlarla yatmak isterdim.
Seks yaşadıkça, sekse baktıkça Din’den, aynı zamanda hayattan soğudum.
Samanlığın seks yuvası anılması beni hep düşündürmüştü. Diğer fanteziler bu kadar beni düşündürmemişti.
Cinsel sapkınlıkları incelemeye daldım. Ama onların eksik yazıldığını farkettim. Çünkü sapkınlığın alası çoğunluktaydı.
Sapkınlık sapkınlık derken, azgınlık azgınlık derken, ben baya azmış ve sapmışımda haberim yokmuş.
Devam edecek.
Burası yanlış oldu. Hayat klavuzuna yazacaktım.
Sil